Równość płciowa

Druga fala feminizmu była głównie powiązana z ruchami politycznymi lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku. Rozwinęła się w nawiązaniu do lewicowych protestów studenckich, które miały miejsce w Europie oraz ruchów antywojennych w USA, a także ruchów na rzecz równych praw dla mniejszości etnicznych i kulturowych. Wszystkie te elementy były też częścią ruchu feministycznego, który zaczął rozszerzać swoje działania. Wskazywano na specyficzne potrzeby feminizmu „czarnego”, „lesbijskiego” oraz „post-kolonialnego”. Poza wieloma postulatami przejętymi z pierwszej fali (polityczna i ekonomiczna równość, równa płaca i równy dostęp do pracy i edukacji), druga fala formułowała również inne postulaty, wynikające z aktualnego kontekstu. Dotyczyły one głównie praw reprodukcyjnych, równości w małżeństwie, wyeliminowania przemocy motywowanej uprzedzeniami na tle tożsamości płciowej, równych praw dla osób nieheteroseksualnych i innych. Odnosząc się do definicji teoretycznej drugiej fali feminizmu, ruch ten miał duży wpływ na rozwój teorii gender.

Więcej o historii drugiej fali feminizmu znajduje się tutaj: http://pl.wikipedia.org/wiki/Feminizm_drugiej_fali.

Gloria Steinem

Amerykańska feministka drugiej fali, dziennikarka, aktywistka polityczna i społeczna. Stała się znana i rozpoznawalna jako przywódczyni i rzeczniczka prasowa ruchu wyzwolenia kobiet na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Była autorką kolumny w New York Magazine, współzałożycielką „Ms. Magazine”. W 1969 r. opublikowała artykuł pod tytułem "After Black Power, Women's Liberation“, co razem z jej wczesnymi przekonaniami dotyczącymi praw aborcyjnych spowodowało, że stała się liderką ruchu feministycznego na poziomie ogólnokrajowym. Pociągnęła za sobą inne znakomite feministki i jeździła po kraju razem z pionierką działań na rzecz praw dzieci Dorothy Pitman Highes oraz założycielką Narodowej Organizacji Czarnoskórych Feministek Margaret Sloan-Hunter. W 1970 r. Gloria Steinem ogłosiła się przywódczynią Ruchu Kobiecego i wygłosiła płomienne przemówienie w Senacie popierające wprowadzenie poprawki dotyczącej równych praw do konstytucji Stanów Zjednoczonych oraz opublikowała w magazynie „Time” esej o utopii równości „What It Would Be Like if Women Win” („Co by było, gdyby kobiety wygrały”). Współpracowała z Jane Fondą oraz Robin Morgan, by stworzyć Women’s Media Center (Kobiece Centrum Medialne), organizację mającą na celu wzmocnienie głosu kobiet w mediach poprzez wsparcie postulatów kobiet, warsztaty medialne oraz związane z kształceniem kompetencji przywódczych.