Rozwój

Miliard najbiedniejszych

Co możemy z tym zrobić? Paul Collier twierdzi, że nie możemy ich uratować. Społeczeństwa najbiedniejszego miliarda tylko same mogą się uratować. W każdym z krajów najbiedniejszego miliarda są ludzie, którzy starają się zmienić sytuację, ale zazwyczaj zostają pokonani przez potęgę wewnętrznych sił, które nie chcą zmiany. Powinniśmy im pomóc! Nie jest łatwe wydostać się z tych wszystkich pułapek i interwencje agencji rozwojowych mogą nie wystarczyć. Collier w swojej książce “Bottom billion” sugeruje 4 środki, które mogą pomóc "uwięzionym krajom", w których żyje 980 milionów ludzi, znaleźć wyjście z ich złej sytuacji. Są to:

• Pomoc rozwojowa

  Pierwszym środkiem jest pomoc rozwojowa, która jest standardową odpowiedzią rozwiniętego świata w stosunku do mających problemy rozwojowe biednych krajów. Pomoc rozwojowa jest jednak coraz bardziej krytykowana, ponieważ ostatnie czterdzieści lat pomocy przyniosły tylko niewielki postęp w najbiedniejszych krajach. Collier jest dlatego sceptyczny wobec nawoływań o proste zasilanie biednych krajów zastrzykiem pieniędzy rozwojowych, żeby rozwiązać ich problemy. Dla Colliera jest zatem jasne, że tradycyjna pomoc rozwojowa ma swoje ograniczenia w rozwiązywaniu problemów rozwojowych najbiedniejszego miliona. Niemniej jednak Collier utrzymuje, że pomoc może grać ważną rolę, jeśli jest lepiej sprecyzowana i skierowana do wspierania reformatorów i procesów reform z odpowiednim połączeniem wsparcia technicznego i budżetowego ofiarowanego państwom, które chcą usprawnić swoje rządy.

• Interwencje militarne

  Drugim i prawdopodobnie najbardziej kontrowersyjnym środkiem, który sugeruje Collier, jest użycie interwencji militarnej. Collier argumentuje, że mimo złych doświadczeń wojen w Iraku i Afganistanie, społeczność międzynarodowa powinna rozważać użycie interwencji militarnej w krajach najbiedniejszego miliarda jako jeden ze środków wspomagających ich rozwój. Collier podaje przykład Rwandy i Somalii, gdzie jak twierdzi bardziej zdecydowana i odpowiednio dobrana w czasie interwencja militarna mogłaby zapobiec cierpieniom milionów ludzi. Jako pozytywny przykład interwencji militarnej Collier podaje przykład Sierra Leone, gdzie rząd brytyjski ze stosunkowo niewielką ilością żołnierzy zakończył krwawą wojnę domową. Interesująca sugestia wysunięta przez Colliera mówi, że społeczność międzynarodowa powinna dać rodzaj ochrony militarnej przeciwko przewrotom. Taką ochroną przeciwko przewrotom powinny być objęte tylko demokratycznie wybrane rządy. Collier argumentuje, że mogłoby to przynieść większą stabilność polityczną i ułatwić reformatorom rządowym sprzeciwić się interesom militarnym.

• Prawa i karty

  Jako trzeci instrument Collier sugeruje użycie prawa i statutów. Jednym ze sposobów zmiany prawa, tak aby skorzystały na tym państwa najbiedniejszego miliarda, jest zatrzymanie depozytów pieniędzy skradzionych przez skorumpowane rządy i trzymanych na kontach bankowych na całym świecie. W związku z tym Collier sugeruje także, że firmy zaangażowane w korumpowanie powinny być prawnie ścigane w swoich krajach. Poza zmianami w prawie, Collier popiera także różne międzynarodowe karty i statuty, które wspierają reformatorskie rządy w państwach najbiedniejszego miliarda. Najciekawszą z jego propozycji jest także karta o przychodach z surowców naturalnych. Jako część tej karty Collier rekomenduje, żeby kontrakty na wydobywanie surowców naturalnych były licytowane w międzynarodowym przetargu. To zapewniłoby, że rządy wybierałyby kontrakty ze względu na oferenta, a nie ze względu na największą zapłaconą łapówkę. To spowodowałoby także, że kontrakty niepodpisane w transparentnym przetargu nie obowiązywałyby prawnie reformatorskich rządów.

• Polityka handlowa

  Jako czwarty i ostatni środek Collier proponuje politykę handlową, aby odwrócić marginalizację. Problemem najbiedniejszego miliarda według Colliera jest nie to, że był eksploatowany przez międzynarodowy handel i proces globalizacji, ale raczej to, że został on pominięty przez globalizację. Collier dalej nawołuje do aktywnej polityki handlowej bogatych państw, co pomogłoby państwom najbiedniejszego miliarda zbudować ich potencjał eksportowy.